Eigenlijk wist ik altijd al dat ik introvert was, ergens in de krochten van mijn zelfbewustzijn. Ik was dat kind op de rand van de zandbak, nadenkend over de zin van een zandkorrel terwijl de rest van de kids gillend over het schoolplein renden. Ik was dat kind dat liever een boek las dan in glitter-outfit op het discofeestje in groep 6 verscheen.

Ik was dat kind dat als verlegen werd bestempeld. Als de dromer, de stille, de – en hierom huil ik een beetje vanbinnen – domme. Later werd ik de tiener die altijd op haar kamer zat, met een koptelefoon op om een druk huis tot stilte te brengen. Ik was de tiener die stiekem walgde van schoolreisjes en -kampen en in groepjes werken, want ik raakte altijd overweldigd en hoewel ik veel te zeggen had, kreeg ik die kans nooit.

Op latere leeftijd verloor ik het stempel ‘dom’ maar kreeg ik er het stempel ‘saai’ gratis en voor niets voor terug omdat ik liever niet elke vrijdagavond (of eigenlijk nooit) in de kroeg hing. En bedankt.

Hoe ouder ik werd, hoe meer ik me af begon te vragen waarom ik niet was zoals de mensen om me heen. Waar haalde mijn zus in vredesnaam de energie vandaan om na school en werk ook nog uit te gaan, om redelijk bezat weer in bed te rollen en het de dag daarna allemaal opnieuw te doen? Wanneer hield mijn moeder ooit op met praten en hoezo moest ik het wéér over Kim Kardashian hebben in de lunchpauze terwijl ik veel liever over het ontstaan van het universum praatte?

Als iedereen behalve ik uitbundig kon leven, moest het wel aan mij liggen. En dus wrong ik mezelf in allerlei indrukwekkende bochten om me aan te passen. Ging ik met tegenzin naar dat feestje, die kroeg, dat uitje en vertelde ik niemand dat ik stiekem droomde over de combinatie bank, boek, thee. Deed ik in vergaderingen alsof ik superextravert was en praatte ik wéér vrolijk mee over de kont van Kim Kardashian, terwijl het me eigenlijk geen reet kon schelen hoe dik-ie was.

Totdat ik het niet meer volhield en natuurlijk hartstikke hard op mijn snufferd ging. En een psycholoog zei ‘dat ik eens even heel hard terug naar mezelf moest gaan’. Burn-out. Die weg terug naar mijn introverte zelf duurde jaren, omdat er niemand was die me de weg kon wijzen. 

Dus toen ik mezelf eindelijk accepteerde zoals ik was en ging leven op zijn introverts, besloot ik wegwijzer te worden. Nu help ik met Club Introvert om jou je introverte zelf te leren zijn. En, als je de weg naar jezelf al even kwijt bent, help ik je terug naar huis. Want, en dat weet je als introvert maar al te goed, thuis is de allerfijnste plek om te zijn. 

Dus nee, je bent niet saai. Of dom of te stil of te bescheiden of te gevoelig of te serieus. Je bent introvert, that’s all. Komt-ie binnen? Mooi, dan kunnen we van start.